Έρχονται δύσκολες μέρες, γεμάτες αβεβαιότητα. Για την Κύπρο, την Ελλάδα, τον κόσμο. Τη στιγμή που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, στη Νέα Υόρκη θα παιχτεί ακόμη μια φορά το μέλλον της Κύπρου στα ζάρια. Αν υπάρξει υπαναχώρηση του Προέδρου Αναστασιάδη όπως το ζητούν οι οπαδοί της όποιας λύσης και επαναληφθεί η διάσκεψη της Γενεύης με τους τουρκικούς όρους και τις τουρκικές προδιαγραφές, η ζημιά που θα προκύψει θα είναι μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση είναι μια συνάντηση με πολλούς κινδύνους, από την οποία η τουρκική πλευρά δεν έχει να χάσει τίποτε. Στη γωνιά βρίσκεται στριμωγμένος ο Αναστασιάδης. Προπάντων αν αποτύχει η διάσκεψη θα βρεθεί εκτεθειμένος ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, με ό,τι αυτό σημαίνει. Εκτός και αν υπάρχει ήδη κάτι «μαγειρεμένο». Στην ουσία ο Αναστασιάδης αυτοπαγιδεύτηκε. Προσπάθησε την τελευταία στιγμή να ανατρέψει μια κατάσταση που ο ίδιος εξέθρεψε με το Κοινό Ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014 και με τις επικίνδυνες υποχωρήσεις του στη συνέχεια, όπως και με τα εύσημα που έδινε συνεχώς στον Ακιντζί, ακόμη και στην Άγκυρα. Να σημειωθεί ότι για άλλη μια φορά, τη συνάντηση, έργο παρασκηνίου ημερών, μας την ανακοίνωσε ο Ακιντζί!
Σε δύσκολη θέση βρίσκεται και η Αθήνα στη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές.
Για άλλη μια φορά το Βερολίνο συμπεριφέρεται με την υπεροψία του ισχυρού ηγεμόνα και προασπίζεται τα συμφέροντα του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κατεστημένου που στραγγαλίζει την Ευρώπη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε στο ελληνικό κοινοβούλιο σκληρά μνημονιακά μέτρα, με την υπόσχεση ότι θα ακολουθούσε μιας μορφής διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Η πολιτική αστάθεια στην Ουάσιγκτον έχει αφήσει το Βερολίνο κυρίαρχο του παιχνιδιού, σε αντίθεση με την εποχή Ομπάμα όπου υπήρχε διακριτική πίεση, και μιας μορφής περιορισμένη «στήριξη» στην Αθήνα. Από την άλλη η βιασύνη της ελληνικής Δεξιάς να επανέλθει στην εξουσία την οδηγεί σε ένα στείρο αντιπολιτευτικό λόγο, χωρίς κανένα πολιτικό σχεδιασμό και με μόνη διαφοροποίηση ότι μπορεί να εφαρμόσει «καλύτερα» τις μνημονιακές πολιτικές. Ουσιαστικά συζητείται ανάμεσα στους μνημονιακούς ποιος μπορεί να ασκήσει καλύτερα την επιτροπεία των δανειστών και ειδικότερα αυτήν του Βερολίνου. Η χώρα όμως χρειάζεται μια μελετημένη πολιτική εξόδου από την κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και βαθύτερα πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική.
Την ίδια ώρα συνεχίζονται αμείωτες και οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Γράφτηκε κατ΄επανάληψη τον τελευταίο καιρό ότι η Αθήνα διεξάγει έναν ευρύτερο γεωπολιτικό διάλογο με τις ΗΠΑ που πιθανόν να αναβαθμίσει τη θέση της, ειδικά με την κρίση που περνά η Τουρκία. Για την ώρα, ο διάλογος, αναφέρεται, αν και αρκετά προχωρημένος, δεν έχει καταλήξει σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Στη διεθνή σκηνή η πρώτη έξοδος του Αμερκανού Προέδρου από την χώρα του, άφησε σημάδια απογοήτευσης, κυρίως στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Η Μέρκελ εξέφρασε με τον πιο καθαρό τρόπο αυτή την απογοήτευση με τη δήλωσή της ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να υπολογίζει πια στις ΗΠΑ, όσο και να προσπάθησε εκ των υστέρων να την ανασκευάσει. Αλλά με την πολιτική Σόιμπλε, με την έλλειψη γεωπολιτικής προοπτικής και με τη μίζερη γερμανική δημοσιονομική πολιτική, η χειραφέτηση της Ευρώπης φαντάζει ένα μακρινό όνειρο. Στη Γερμανία προσφέρθηκε μια αυτοκρατορία και αποδεικνύεται ανίκανη να τη διαχειριστεί. Όσο η Ουάσιγκτον του Τραμπ θα συνεχίζει τον εμπορικό πόλεμο στο Βερολίνο, μια αντιπαράθεση άλλωστε που δεν είναι νέα, τόσο το Βερολίνο θα στρέφεται προς τη Μόσχα για να τον αντιμετωπίσει.
Κάτι ακόμη που αναταράζει τις διεθνείς σχέσεις είναι η πρόθεση του Τραμπ να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη συνθήκη του Παρισιού για το κλίμα. Από μια συνθήκη στην οποία πείστηκαν να συμμετέχουν χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία που ήταν προηγουμένως επιφυλακτικές. Η πολιτική Τραμπ σπέρνει την αβεβαιότητα όχι μόνο στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ευρώπη αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο. Από τη Μέση Ανατολή ως την Ασία.
Υ.Γ . Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ...
Αυτοί όλοι που συναγελάζονταν με τον πρώην Αμερικανό πρέσβη στη Λευκωσία Τζον Κόνινγκ, όχι μόνο στα σαλόνια τους αλλά ακόμη και στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό, αυτόν που με την Νούλαντ επέβαλαν στον Αναστασιάδη το Κοινό Ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014, που χειροκροτούσαν οι οπαδοί της όποιας λύσης, τι λένε τώρα που ωμά στηρίζει τις τουρκικές θέσεις όπως άλλωστε το έκανε πάντα; Ή μήπως το έχουν αποφασίσει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον αμερικανο-νατοϊκό-βρετανικό; Η πόρτα της Πρεσβείας είναι άλλωστε ανοιχτή! Όπως ήταν πάντα! Μόνο που οι επισκέπτες πολλαπλασιάστηκαν στις μέρες μας. Προστέθηκαν και αυτοί που κάποτε λοιδωρούσαν όσους την επισκέπτονταν και προτιμούσαν να διαδηλώνουν απ' έξω με τα γνωστά συνθήματα. Αλλάζουν οι καιροί!
*Πανεπιστημιακός, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Ερευνών Καναδά-ΚΕΕΚ και μέχρι πρόσφατα επιστημονικός συνεργάτης του ΕΔΙΑΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
stephanos.constantinides@gmail.com
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire