ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Συνταγή Νίξον - Κίσινγκερ
Το 1971-72 οι ΗΠΑ, και πιο συγκεκριμένα οι Νίξον -
Κίσινγκερ, εξομάλυναν τις σχέσεις με την Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ, που
από το 1960 βρισκόταν σε σύγκρουση με την ΕΣΣΔ. Η εξομάλυνση-προσέγγιση
Ουάσιγκτον - Πεκίνου διευκόλυνε αποφασιστικά την αμερικανική πλευρά στον
παράλληλο και ταυτόχρονο διάλογο με τη Μόσχα, που κατέληξε στις
συμφωνίες για τον έλεγχο των πυρηνικών εξοπλισμών το 1973 και στη
Διάσκεψη Κορυφής του Ελσίνκι το 1975 για την Ασφάλεια στην Ευρώπη.
Σήμερα με δεδομένο ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα και οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, η Ρεαλπολιτίκ που έχει εξαγγείλει ο Τραμπ απέναντι στη Ρωσία θα μπορούσε να είναι μια επανάληψη της τριγωνικής ισορροπίας που έστησαν οι Νίξον - Κίσινγκερ, με την προσέγγιση με το Κρεμλίνο να διευκολύνει τη διαμόρφωση ενός σταθερού πλαισίου σχέσεων με το Πεκίνο. Αν την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στη μετακομμουνιστική Ρωσία τις συντηρούσε ο φόβος μιας ευρασιατικής σύγκλισης ΕΕ - Ρωσίας που δεν θα άφηνε ρόλο για την Ουάσιγκτον, η πολύπλευρη κρίση στην ΕΕ - Ευρωζώνη επιτρέπει στην αμερικανική πλευρά να κινηθεί χωρίς αυτόν τον φόβο.
Η ρωσική απειλή, πραγματική ή προσχηματική, δεν είναι πλέον η αναγκαία προϋπόθεση για τον ρόλο των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές ισορροπίες. Τον ρόλο τον έχουν ούτως ή άλλως οι ΗΠΑ, με δεδομένες τις ρωγμές στα όρια του θρυμματισμού που επέφερε η Γερμανία στην Ευρωζώνη: Δεν είναι μόνο η Βρετανία που θέλει τη στήριξη της Ουάσιγκτον στις διεθνείς ισορροπίες που αναζητά μετά το Brexit, αλλά και η Γαλλία και η Ιταλία. Οι εταίροι της Γερμανίας στην Ευρωζώνη όχι μόνο δεν ενοχλούνται, αλλά θα εύχονταν πιο ενεργό ανάμειξη της Ουάσιγκτον.
Η εσωστρεφής-απομονωτική ρητορική του Τραμπ σε πλήρη επικοινωνιακή αντίστιξη με το στίγμα του Ομπάμα απέναντι στην Ευρώπη δεν αλλάζει τα δεδομένα, η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται την ώρα που θα αναζητά τριγωνική ισορροπία με τη Μόσχα και το Πεκίνο να απεμπολήσει την ευκαιρία βαρύνουσας επιρροής στις ευρωπαϊκές ισορροπίες προς την κατεύθυνση μιας κάποιας σταθεροποίησης. Αν στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας η σταθεροποίηση έχει ορατό ορίζοντα την αναγνώριση της πρώην ΕΣΣΔ ως άτυπης ζώνης επιρροής της Μόσχας στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, όλα είναι ρευστά μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Από την εγγύηση της ασφάλειας της Κορεατικής Χερσονήσου, το μέλλον της Ταϊβάν, μέχρι και τις επιλογές-ανατροπές συμμαχιών και συμπλεύσεων που θα κάνουν οι χώρες της περιοχής, με πρόσφατο παράδειγμα τα ανοίγματα των Φιλιππίνων και της Μαλαισίας προς την Κίνα.
kapopoulos@pegasus.gr
ΠΗΓΗ : Το Εθνος , 16 Νοεμβρίου 2016
Σήμερα με δεδομένο ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα και οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, η Ρεαλπολιτίκ που έχει εξαγγείλει ο Τραμπ απέναντι στη Ρωσία θα μπορούσε να είναι μια επανάληψη της τριγωνικής ισορροπίας που έστησαν οι Νίξον - Κίσινγκερ, με την προσέγγιση με το Κρεμλίνο να διευκολύνει τη διαμόρφωση ενός σταθερού πλαισίου σχέσεων με το Πεκίνο. Αν την καχυποψία και την επιφυλακτικότητα των ΗΠΑ απέναντι στη μετακομμουνιστική Ρωσία τις συντηρούσε ο φόβος μιας ευρασιατικής σύγκλισης ΕΕ - Ρωσίας που δεν θα άφηνε ρόλο για την Ουάσιγκτον, η πολύπλευρη κρίση στην ΕΕ - Ευρωζώνη επιτρέπει στην αμερικανική πλευρά να κινηθεί χωρίς αυτόν τον φόβο.
Η ρωσική απειλή, πραγματική ή προσχηματική, δεν είναι πλέον η αναγκαία προϋπόθεση για τον ρόλο των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές ισορροπίες. Τον ρόλο τον έχουν ούτως ή άλλως οι ΗΠΑ, με δεδομένες τις ρωγμές στα όρια του θρυμματισμού που επέφερε η Γερμανία στην Ευρωζώνη: Δεν είναι μόνο η Βρετανία που θέλει τη στήριξη της Ουάσιγκτον στις διεθνείς ισορροπίες που αναζητά μετά το Brexit, αλλά και η Γαλλία και η Ιταλία. Οι εταίροι της Γερμανίας στην Ευρωζώνη όχι μόνο δεν ενοχλούνται, αλλά θα εύχονταν πιο ενεργό ανάμειξη της Ουάσιγκτον.
Η εσωστρεφής-απομονωτική ρητορική του Τραμπ σε πλήρη επικοινωνιακή αντίστιξη με το στίγμα του Ομπάμα απέναντι στην Ευρώπη δεν αλλάζει τα δεδομένα, η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται την ώρα που θα αναζητά τριγωνική ισορροπία με τη Μόσχα και το Πεκίνο να απεμπολήσει την ευκαιρία βαρύνουσας επιρροής στις ευρωπαϊκές ισορροπίες προς την κατεύθυνση μιας κάποιας σταθεροποίησης. Αν στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας η σταθεροποίηση έχει ορατό ορίζοντα την αναγνώριση της πρώην ΕΣΣΔ ως άτυπης ζώνης επιρροής της Μόσχας στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, όλα είναι ρευστά μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Από την εγγύηση της ασφάλειας της Κορεατικής Χερσονήσου, το μέλλον της Ταϊβάν, μέχρι και τις επιλογές-ανατροπές συμμαχιών και συμπλεύσεων που θα κάνουν οι χώρες της περιοχής, με πρόσφατο παράδειγμα τα ανοίγματα των Φιλιππίνων και της Μαλαισίας προς την Κίνα.
kapopoulos@pegasus.gr
ΠΗΓΗ : Το Εθνος , 16 Νοεμβρίου 2016
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire