Η χρεοκοπία ενός συστήματος και αυτοί που δεν έχουν τον κομματικό βραχίονα...

Ο βραχίονας και το δεκανίκι

Ο ΝΙΚΟΛΑΣ Παπαδόπουλος δεν πήγε στα τηλεοπτικά στούντιο ανυποψίαστος. Οι αντιδράσεις που προκάλεσαν οι διορισμοί στους ημικρατικούς ήσαν τόσο έντονες που επέβαλλαν κάποιου είδους στρατηγική ή εν πάση περιπτώσει μια στοιχειωδώς πειστική επιχειρηματολογία. Έτσι εφηύρε το επιχείρημα περί «βραχίονα». Οι ημικρατικοί, υποστήριξε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΔΗΚΟ, αποτελούν βραχίονα της κυβερνητικής πολιτικής. Τουτέστιν, πρέπει να διοικούνται από εκλεκτούς της κυβερνητικής συμμαχίας αφού μόνο αυτοί θα εφαρμόσουν τις εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αυτά, σε ελεύθερη απόδοση βεβαίως, περιβεβλημένα με ένα μάλλον μπλαζέ ύφος κατακτημένων βεβαιοτήτων που αποτελεί όμως αντικείμενο άλλης ανάλυσης. Οφείλω να συμφωνήσω σε ένα πράγμα με τον κύριο Παπαδόπουλο: αν η φιλοσοφία των κυβερνώντων αντιλαμβάνεται τη δημόσια διοίκηση ως πεδίο άσκησης κομματικών πολιτικών, τότε πολύ ορθά έπραξαν και διόρισαν όσους διόρισαν. Αν μπαίνουμε όμως σε αυτή την άχαρη θέση να διαπραγματευόμαστε για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα, είναι γιατί ο Αναστασιάδης προεκλογικά έλεγε άλλα.

Προσωπικά είχα την ευκαιρία να με δεχτεί στο γραφείο του και σε μια συνέντευξη που κράτησε πάνω από μια ώρα, να μου ξεδιπλώσει το όραμά του. Εκείνος ο Αναστασιάδης λοιπόν θυμάμαι ότι υπερθεμάτιζε για την αξιοκρατία και τη θεσμοθέτηση διαδικασιών για την επιλογή των αξιολογότερων και καταλληλότερων. Αυτές τις θέσεις ανέλυε με κάθε αφορμή μπροστά στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα κατακεραυνώνοντας το κομματικό κράτος που επέφερε τόσα δεινά στον τόπο. Κάτι μεσολάβησε προφανώς και ο Πρόεδρος μαζί με τους κυβερνητικούς του εταίρους κατέληξαν στην εντυπωσιακή πιρουέτα, γνωστή στην πιάτσα και ως «βραχίονα». Αν και τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά σιχάθηκα αυτό το παιχνίδι του «είπα – ξείπα», θα παρακαλούσα θερμά να συμφωνήσουμε επιτέλους σε κάτι: Να αποδεχτούμε τη «θεωρία του βραχίονα» και να μην τολμήσει ξανά πολιτικός να βγάλει δεκάρικους περί εκσυγχρονισμού. Όταν δε λέω πολιτικός, αναφέρομαι σε όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά. Σε αυτό το θέμα άλλωστε ουδείς διαφοροποιείται επί της ουσίας. Από τον Άντρο Κυπριανού που δήλωσε ότι θεωρεί απαραίτητους τους κομματικούς διορισμούς στους ημικρατικούς (οι ενστάσεις του αφορούσαν μόνο συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι τη μεθοδολογία) μέχρι τον Περδίκη που κατά παραδοχή του έδωσε κι αυτός λίστα στον Πρόεδρο, όλοι τους συναινούν σε ένα πράγμα: οι διορισμοί είναι υπόθεση των κομμάτων. Ακόμα κι αν η συμμετοχή των αντιπολιτευόμενων γίνεται στον μίνιμουμ βαθμό (ένα πρόσωπο στο συμβούλιο που λειτουργεί σαν να είναι τα μάτια και τ’ αφτιά του κόμματος), το προτιμούν γιατί προστατεύει το σύστημα στο οποίο διεκδικούν ρόλο. Είναι θλιβερό να βλέπεις νέους πολιτικούς να μετατρέπονται σε βραχίονα του κομματικού κατεστημένου και να μην αντιλαμβάνονται ότι έτσι λειτουργούν σαν δεκανίκι ενός ξοφλημένου, γερασμένου και τραγικά απαξιωμένου από την κοινή γνώμη πολιτικού συστήματος. Το θλιβερότερο όμως όλων είναι να διαπιστώσεις πως αυτή η νοοτροπία διατρέχει το κοινοβουλευτικό τόξο οριζόντια κι ότι δεν είναι θέμα Παπαδόπουλου ή Αναστασιάδη. Πρόκειται για μια στρεβλή αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής που εμπεριέχει και την απάντηση γιατί περισσότερο από το ένα τρίτο των πολιτών στρέφουν την πλάτη στα κόμματα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι προφανώς, σε αντίθεση με τους επαγγελματίες πολιτικούς, δεν έχουν κανένα βραχίονα να πιαστούν και καμιά κομματική λίστα ν' ακουμπήσουν τις ελπίδες τους.

Σταύρος Χριστοδούλου
 

- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-s-christodoulou/115/179569/o-vrachionas-kai-to-dekaniki#sthash.H41XXp32.dpuf