Οι μεταρρυθμίσεις
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απηύθυνε έκκληση προς όλους τους αρμόδιους να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να μπει τέλος στην κρίση της Ευρωζώνης. Ειδικότερα, κάλεσε τους εμπλεκομένους να κλιμακώσουν τις προσπάθειές τους κατά τρόπο ώστε να οδηγήσουν στην εξυγίανση των τραπεζών έτσι ώστε να ξαναμπούν σε εφαρμογή τα προγράμματα δανεισμού. Μία περαιτέρω περικοπή των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πιθανώς να είναι αναγκαία προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη.
Ταυτόχρονα το ΔΝΤ επαίνεσε τις αρχές της Ευρωζώνης για τις ενέργειες που έκαναν προκειμένου να σταθεροποιηθούν οι αγορές, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα τις πιθανότητες κατακερματισμού της ζώνης του ενιαίου νομίσματος, σημειώνοντας, όμως, ότι επί του παρόντος η ανάπτυξη χωλαίνει και η ανεργία παραμένει υψηλή. Σε ανακοίνωση του οργανισμού αναφέρεται ότι η δυνατότητα ελιγμού, από την άποψη των πολιτικών που πρόκειται να ακολουθηθούν, είναι περιορισμένη, το δημόσιο χρέος είναι παντού υψηλό και τα νέα σοκ ενδέχεται να περιορίσουν σημαντικά την ανάπτυξη. Είναι αναγκαία η περαιτέρω μεταρρύθμιση του τραπεζιτικού τομέα, το κλείσιμο όσων τραπεζών δεν μπορούν να διασωθούν, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
LE MONDE
Η Ευρωζώνη
Η πρωτοτυπία του ευρώ εντοπίζεται στο γεγονός ότι η οικονομική ζώνη, της οποίας είναι το νόμισμα, δεν διαθέτει μία ενοποιημένη φορολογική πολιτική. Ως εκ τούτου, στα δημόσια χρέη των κρατών-μελών, εκφρασμένα σε ευρώ, επιβάλλονται επιτόκια που ενσωματώνουν τις πριμοδοτήσεις και αντανακλούν την οικονομική και φορολογική υγεία της οικονομίας της κάθε χώρας ξεχωριστά. Αυτή η ιδιαιτερότητα, πηγή εντάσεων που μπορούν να διαρρήξουν τους δεσμούς της Ευρωζώνης, έχει αγνοηθεί από τους «αρχιτέκτονες» του ευρώ. Φαντάζονταν ότι η φορολογική ενοποίηση θα πραγματοποιούνταν εκ των έσω και ότι τα χρέη των κρατών της ένωσης θα πορεύονταν όλα προς ένα κοινό επιτόκιο, βασιζόμενα αποκλειστικά στην ωριμότητά τους. Με ευθύτητα, η αισιοδοξία αυτή κυριάρχησε στη δημιουργία του κοινού νομίσματος. Οταν το 2010 η αποτυχία των δημόσιων χρεών ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης έπαψε να αποτελεί μία φαντασιακή υπόθεση, η αξία των πριμοδοτήσεων της πίστωσης και της μετατρεψιμότητας εκτινάχθηκε από το μηδέν και άρχισαν να δημιουργούνται φυγόκεντρες δυνάμεις ανάμεσα στα μέλη. Το ενδεχόμενο αυτό δεν είχε προβλεφθεί, ένα ρίσκο αποσύνθεσης της Ευρωζώνης εμφανίσθηκε λοιπόν...
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 26/07/2013
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire