ΣΤΕΓΑΝΑ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ, ΟΜΑΔΕΣ. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Σπασμωδικές και σποραδικές οι αντιστάσεις των ακτιβιστών στην Ευρώπη. Αιτίες, η ανιστόρητη αντίληψη για τον πολιτικό ακτιβισμό, που μαστίζει τους ριζοσπαστικούς κύκλους, αλλά και επιμέρους ομαδοποιήσεις, που είναι ανίκανες να κατανοήσουν την αξία της συλλογικής δράσης (φωτ. Reuters) Εφερε την υπογραφή της Καταστασιακής Διεθνούς και μεμονωμένων φοιτητών και -ασκώντας κριτική στη μικροκομματική χειραγώγηση και την αναποτελεσματική δράση των ριζοσπαστικών φοιτητικών κύκλων της εποχής- θεωρήθηκε ότι τάραξε τα νερά και επιτάχυνε τα γεγονότα του Μάη του '68 στη Γαλλία. Σήμερα, στο Βερολίνο αυτή τη φορά, ανοίγει ένας κύκλος συζητήσεων, με τη διαδικτυακή κυκλοφορία μιας παρόμοιας μπροσούρας, που αναλύει «την αθλιότητα των ριζοσπαστικών κύκλων», ασκώντας κριτική στην κραυγαλέα αναποτελεσματικότητα του εξεγερμένου κομματιού της κοινωνίας εκεί, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η γενιά του Facebook
«Η εσχάτη ταπείνωση θα οδηγήσει σε κάποια αντίδραση», έγραφε ο δικός μας Κ. Παλαμάς («Δωδεκάλογος του Γύφτου», 1907), οραματιζόμενος με λυρισμό το γκρέμισμα του παλιού και την ανοικοδόμηση του νέου κόσμου. «Θα αδιαφορήσετε, θα κουραστείτε, εμείς θα περιμένουμε, είμαστε αραχτοί, είμαστε το 1 τοις εκατό» έγραφε ένα πανό που σάρκαζε το κίνημα των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις ΗΠΑ, το 2011, από το ξεκίνημά του. Η λούμπεν ελίτ του πλούτου αποδείχθηκε προφητική. Εκεί, και στην Ευρώπη, η εξέγερση δεν ήρθε. Ηρθαν νέα μέτρα, νέες παρεκτροπές από τη δημοκρατική ομαλότητα, νέες πτυχές της συστημικής κρίσης. Η γενιά του Facebook έχει πολλά να μάθει ακόμη. Και το κίνημα. Που δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, όπως αναμενόταν.
Και είναι αυτό το γενικευμένο, δυσερμήνευτο γεγονός που απασχολεί τους συντάκτες του βερολινέζικου κειμένου, που με τίτλο «Μια Θεωρία των Θρυμματισμένων Μερών» αναλύει «τη μιζέρια των επαναστατικών κύκλων». Που εξαιτίας «εσφαλμένων και στεγανών διαχωρισμών σε ομάδες, υποομάδες και άτομα» παραμένουν ανίκανοι «να δημιουργήσουν ένα κίνημα κοινωνικής εξέγερσης άξιο του ονόματός του».
«Δεδομένης της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής προσέλκυσης ακτιβιστών στο Βερολίνο, θα περίμενε κανείς η πόλη να ήταν λίκνο της εξέγερσης, αλλά δεν είναι», γράφουν, διαπιστώνοντας ότι το ίδιο συμβαίνει και στον ευρωπαϊκό Νότο, παρά τις σποραδικές σκληρές αντιστάσεις στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Και γι' αυτό δεν φταίει μόνο η ανιστόρητη αντίληψη για τον πολιτικό ακτιβισμό που βασανίζει τους ριζοσπαστικούς κύκλους, αλλά και «το γεγονός ότι οι επιμέρους ομαδοποιήσεις είναι το ίδιο μίζερες και ανίκανες να κατανοήσουν την αξία της συλλογικής δράσης».
Ιδεολογική καθαρότητα
Επιδιδόμενες στο κυνήγι της ιδεολογικής καθαρότητας και της μονοδιάστατης επιδίωξης των στόχων τους, οι ομαδοποιήσεις «δεν καταφέρνουν να συνεργαστούν και οι εκδόσεις τους, οι ιστοσελίδες, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις στα αμφιθέατρα δεν αποσκοπούν στη σύγκλιση απόψεων και θέσεων, αλλά στην προώθηση της επιμέρους γραμμής τους - κι ενώ όλοι κριτικάρουν αλλήλους, κανείς δεν δέχεται κριτική σε βάρος του».
Ετσι, αναδύεται το ερώτημα «πώς θα ξεπεραστεί αυτή η μιζέρια». Λύση δεν διατυπώνεται αλλά αναζητείται. Οι συντάκτες του κειμένου απευθύνονται σε όσους έχουν κουραστεί από την επαναστατική ορθοδοξία και δίνουν άκρη για ανταλλαγή απόψεων: magazin_redaktion@gmx.net. Τόσο απλά.
Το 1966, στους δρόμους του
Στρασβούργου, μοιράστηκε μια ασυνήθιστα διατυπωμένη προκήρυξη με τον
προκλητικότατο τίτλο «Για την Αθλιότητα των Φοιτητικών Κύκλων».
Σπασμωδικές και σποραδικές οι αντιστάσεις των ακτιβιστών στην Ευρώπη. Αιτίες, η ανιστόρητη αντίληψη για τον πολιτικό ακτιβισμό, που μαστίζει τους ριζοσπαστικούς κύκλους, αλλά και επιμέρους ομαδοποιήσεις, που είναι ανίκανες να κατανοήσουν την αξία της συλλογικής δράσης (φωτ. Reuters) Εφερε την υπογραφή της Καταστασιακής Διεθνούς και μεμονωμένων φοιτητών και -ασκώντας κριτική στη μικροκομματική χειραγώγηση και την αναποτελεσματική δράση των ριζοσπαστικών φοιτητικών κύκλων της εποχής- θεωρήθηκε ότι τάραξε τα νερά και επιτάχυνε τα γεγονότα του Μάη του '68 στη Γαλλία. Σήμερα, στο Βερολίνο αυτή τη φορά, ανοίγει ένας κύκλος συζητήσεων, με τη διαδικτυακή κυκλοφορία μιας παρόμοιας μπροσούρας, που αναλύει «την αθλιότητα των ριζοσπαστικών κύκλων», ασκώντας κριτική στην κραυγαλέα αναποτελεσματικότητα του εξεγερμένου κομματιού της κοινωνίας εκεί, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η γενιά του Facebook
«Η εσχάτη ταπείνωση θα οδηγήσει σε κάποια αντίδραση», έγραφε ο δικός μας Κ. Παλαμάς («Δωδεκάλογος του Γύφτου», 1907), οραματιζόμενος με λυρισμό το γκρέμισμα του παλιού και την ανοικοδόμηση του νέου κόσμου. «Θα αδιαφορήσετε, θα κουραστείτε, εμείς θα περιμένουμε, είμαστε αραχτοί, είμαστε το 1 τοις εκατό» έγραφε ένα πανό που σάρκαζε το κίνημα των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις ΗΠΑ, το 2011, από το ξεκίνημά του. Η λούμπεν ελίτ του πλούτου αποδείχθηκε προφητική. Εκεί, και στην Ευρώπη, η εξέγερση δεν ήρθε. Ηρθαν νέα μέτρα, νέες παρεκτροπές από τη δημοκρατική ομαλότητα, νέες πτυχές της συστημικής κρίσης. Η γενιά του Facebook έχει πολλά να μάθει ακόμη. Και το κίνημα. Που δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, όπως αναμενόταν.
Και είναι αυτό το γενικευμένο, δυσερμήνευτο γεγονός που απασχολεί τους συντάκτες του βερολινέζικου κειμένου, που με τίτλο «Μια Θεωρία των Θρυμματισμένων Μερών» αναλύει «τη μιζέρια των επαναστατικών κύκλων». Που εξαιτίας «εσφαλμένων και στεγανών διαχωρισμών σε ομάδες, υποομάδες και άτομα» παραμένουν ανίκανοι «να δημιουργήσουν ένα κίνημα κοινωνικής εξέγερσης άξιο του ονόματός του».
«Δεδομένης της πολυπολιτισμικότητας και της μαζικής προσέλκυσης ακτιβιστών στο Βερολίνο, θα περίμενε κανείς η πόλη να ήταν λίκνο της εξέγερσης, αλλά δεν είναι», γράφουν, διαπιστώνοντας ότι το ίδιο συμβαίνει και στον ευρωπαϊκό Νότο, παρά τις σποραδικές σκληρές αντιστάσεις στην Ισπανία και στην Ελλάδα. Και γι' αυτό δεν φταίει μόνο η ανιστόρητη αντίληψη για τον πολιτικό ακτιβισμό που βασανίζει τους ριζοσπαστικούς κύκλους, αλλά και «το γεγονός ότι οι επιμέρους ομαδοποιήσεις είναι το ίδιο μίζερες και ανίκανες να κατανοήσουν την αξία της συλλογικής δράσης».
Ιδεολογική καθαρότητα
Επιδιδόμενες στο κυνήγι της ιδεολογικής καθαρότητας και της μονοδιάστατης επιδίωξης των στόχων τους, οι ομαδοποιήσεις «δεν καταφέρνουν να συνεργαστούν και οι εκδόσεις τους, οι ιστοσελίδες, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις στα αμφιθέατρα δεν αποσκοπούν στη σύγκλιση απόψεων και θέσεων, αλλά στην προώθηση της επιμέρους γραμμής τους - κι ενώ όλοι κριτικάρουν αλλήλους, κανείς δεν δέχεται κριτική σε βάρος του».
Ετσι, αναδύεται το ερώτημα «πώς θα ξεπεραστεί αυτή η μιζέρια». Λύση δεν διατυπώνεται αλλά αναζητείται. Οι συντάκτες του κειμένου απευθύνονται σε όσους έχουν κουραστεί από την επαναστατική ορθοδοξία και δίνουν άκρη για ανταλλαγή απόψεων: magazin_redaktion@gmx.net. Τόσο απλά.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire