Μάνος Χαραλαμπάκης
Ακόμη ένα «θύμα»
της κρίσης: η ανθρωπιά. Συμπαραστεκόμαστε και βοηθάμε όσους χάνουν τους
μισθούς ή τις δουλειές τους. Διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτούς. Αλλά ας μην
κρυβόμαστε κάνουμε εκπτώσεις στην ανθρωπιά.
Nα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Πριν από περίπου μία εβδομάδα έγινε μία διαμαρτυρία στο Κέντρο της Αθήνας για κάτι πολύ αυτονόητο σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και του Κόσμου. Για το δικαίωμα να περπατάει κανείς άνετα, ελεύθερα, χωρίς εμπόδια και πάνω απ' όλα με ασφάλεια στα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους. Στη διαμαρτυρία συμμετείχαν μόλις 50 - 100 άνθρωποι.
Για ένα θέμα που αφορά συμπολίτες μας που υποφέρουν, τους ηλικιωμένους, τις μητέρες με τα παιδικά καροτσάκια, τους πολίτες με αναπηρία αλλά και τους υπόλοιπους πεζούς δεν εκδηλώνεται ούτε μαζική αγανάκτηση, ούτε οργή.
Μα θα πει κανείς «δεν πρόκειται για θέμα επιβίωσης. Αυτοί που βγαίνουν κατά χιλιάδες το τελευταίο διάστημα στους δρόμους, αυτοί που απεργούν το κάνουν διότι δεν μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Μειώνονται οι μισθοί τους. Απολύονται. Τους πνίγει η αδικία. Η οργή. Δεν είναι το ίδιο πράγμα».
Σωστά. Αλλά για σταθείτε. Και πριν που δεν υπήρχε η κρίση; Πού ήταν η ανθρωπιά μας. Ποιοι έβγαιναν στο δρόμο - ή μάλλον καλύτερα πόσοι έβγαιναν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν - για τα εκατοντάδες εμπόδια που υπάρχουν στα πεζοδρόμια, όπως είναι τα παρκαρισμένα μηχανάκια, τα ι.χ., τα σκουπίδια, τα εμπορεύματα.
Για τις κακοφτιαγμένες ράμπες; Για τις γιαγιάδες - σαν εκείνη που είδα τις προάλλες με το μπαστούνι να κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο στους Αμπελοκήπους και να περπατάει στο δρόμο διότι μπροστά της ήταν ένα μηχανάκι και κούτες με σκουπίδια - που δεν μπορούν να περπατήσουν; Για τους πολίτες που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο και μένουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους διότι τα πεζοδρόμια γι' αυτούς είναι αδιάβατα πόσοι αγανάκτησαν;
Η ανθρωπιά δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Δεν ιεραρχείται. Δεν είναι προϊόν να μπαίνει σε εκπτώσεις. Κι όμως σ' αυτή την περίοδο της κρίσης κάνουμε αυτό το λάθος. Θέματα όπως το παραπάνω τα βάζουμε εκούσια ή ακούσια στην άκρη. Σε δεύτερη μοίρα. Τα προσπερνάμε. Και είναι κρίμα διότι μας αφορούν όλους. Και θα τα βρούμε μπροστά μας. Το ζήτημα είναι να μην φτάσουμε στο σημείο, μετά την κρίση, να αγνοούμε εντελώς προβλήματα όπως το παραπάνω…
Nα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Πριν από περίπου μία εβδομάδα έγινε μία διαμαρτυρία στο Κέντρο της Αθήνας για κάτι πολύ αυτονόητο σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και του Κόσμου. Για το δικαίωμα να περπατάει κανείς άνετα, ελεύθερα, χωρίς εμπόδια και πάνω απ' όλα με ασφάλεια στα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους. Στη διαμαρτυρία συμμετείχαν μόλις 50 - 100 άνθρωποι.
Για ένα θέμα που αφορά συμπολίτες μας που υποφέρουν, τους ηλικιωμένους, τις μητέρες με τα παιδικά καροτσάκια, τους πολίτες με αναπηρία αλλά και τους υπόλοιπους πεζούς δεν εκδηλώνεται ούτε μαζική αγανάκτηση, ούτε οργή.
Μα θα πει κανείς «δεν πρόκειται για θέμα επιβίωσης. Αυτοί που βγαίνουν κατά χιλιάδες το τελευταίο διάστημα στους δρόμους, αυτοί που απεργούν το κάνουν διότι δεν μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Μειώνονται οι μισθοί τους. Απολύονται. Τους πνίγει η αδικία. Η οργή. Δεν είναι το ίδιο πράγμα».
Σωστά. Αλλά για σταθείτε. Και πριν που δεν υπήρχε η κρίση; Πού ήταν η ανθρωπιά μας. Ποιοι έβγαιναν στο δρόμο - ή μάλλον καλύτερα πόσοι έβγαιναν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν - για τα εκατοντάδες εμπόδια που υπάρχουν στα πεζοδρόμια, όπως είναι τα παρκαρισμένα μηχανάκια, τα ι.χ., τα σκουπίδια, τα εμπορεύματα.
Για τις κακοφτιαγμένες ράμπες; Για τις γιαγιάδες - σαν εκείνη που είδα τις προάλλες με το μπαστούνι να κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο στους Αμπελοκήπους και να περπατάει στο δρόμο διότι μπροστά της ήταν ένα μηχανάκι και κούτες με σκουπίδια - που δεν μπορούν να περπατήσουν; Για τους πολίτες που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο και μένουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους διότι τα πεζοδρόμια γι' αυτούς είναι αδιάβατα πόσοι αγανάκτησαν;
Η ανθρωπιά δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Δεν ιεραρχείται. Δεν είναι προϊόν να μπαίνει σε εκπτώσεις. Κι όμως σ' αυτή την περίοδο της κρίσης κάνουμε αυτό το λάθος. Θέματα όπως το παραπάνω τα βάζουμε εκούσια ή ακούσια στην άκρη. Σε δεύτερη μοίρα. Τα προσπερνάμε. Και είναι κρίμα διότι μας αφορούν όλους. Και θα τα βρούμε μπροστά μας. Το ζήτημα είναι να μην φτάσουμε στο σημείο, μετά την κρίση, να αγνοούμε εντελώς προβλήματα όπως το παραπάνω…
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire