Το κυπριακό χάος

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Τα έργα και οι εμμονές εκτός κειμένου

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΣΕ ΕΚΤΟΣ κειμένου ανάλυση του Προέδρου Χριστόφια για την οικονομική κρίση και την ανάπτυξη, (πάντα έχουν περισσότερη σημασία τα εκτός κειμένου) αποκάλυψε γιατί δεν πάμε καλά. Εγκαινίαζε παρακαμπτήριο δρόμο στο Κελλάκι την Κυριακή και αφού σημείωσε τη σημασία που έχουν τα αναπτυξιακά έργα στην αντιμετώπιση της κρίσης, επικαλέστηκε την αδυναμία του να λέει κάποια πράγματα ξεφεύγοντας από το γραπτό κείμενο και έσυρε τα εξ αμάξης στους επιχειρηματίες. Διότι, είπε, κάποιοι βάζουν το συμφέρον πάνω απ’ όλα κι αυτό το αντελήφθη επειδή κάνουν προσφυγές στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών και σταματούν τα έργα. Είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποδεικνύει σε πόσο λανθασμένη βάση είναι η προσέγγιση του Προέδρου Χριστόφια σε αυτά τα θέματα. Μια και δεν θα είναι ξανά υποψήφιος για να μας κατηγορούν ότι του κάνουμε πόλεμο, μπορούμε να πούμε με ευκολία ότι πρόκειται για τις ιδεολογικές εμμονές με τις οποίες μας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια οδηγώντας τον τόπο σε μαρασμό. Όχι γιατίοι επιχειρηματίες αποτελούν μια κοινωνία αγγέλων, που δεν βλέπουν το συμφέρον τους, αλλά γιατί φαίνεται ότι ο Πρόεδρος δεν αντιλήφθηκε ακόμα ότι ο ρόλος της Πολιτείας σε τέτοια περίοδο κρίσης είναι να βρει τρόπους να πείσει τους επιχειρηματίες, προπάντων με ελκυστικά κίνητρα, ότι το συμφέρον τους είναι να κάνουν επενδύσεις. Όταν τους καλεί να μην κάνουν προσφυγές στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών, όταν χάνουν δουλειές, σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να μελετήσει και να επιλύσει το πραγματικό πρόβλημα.

Που δεν είναι οι προσφυγές, αλλά το γεγονός ότι για να υπάρχει η δυνατότητα να γίνονται ενστάσεις εναντίον κατακύρωσης προσφορών, σημαίνει ότι οι λειτουργοί του κράτους, που ετοιμάζουν τους όρους και μετά εκείνοι οι οποίοι κατακυρώνουν τις προσφορές, αφήνουν κενά που επιτρέπουν τις ενστάσεις. Αντί δηλαδή να κατηγορεί όσους αξιοποιούν το δικαίωμα που τους δίνει η νομοθεσία για να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, θα έπρεπε να βελτιώσει τις κρατικές υπηρεσίες ώστε να γίνονται όλα χωρίς ψεγάδια για να μην έχει κανένας «πάτημα» να κάνει ενστάσεις. Αλλά, όταν ο ιδιώτης χάνει μια δουλειά του δημοσίου κι έχει υποψίες ότι αδικήθηκε, ίσως και γιατί εκείνοι που έκαναν τις προσφορές τις έστησαν για να ευνοήσουν κάποιον άλλο, πρέπει να σιωπήσει; Τότε γιατί έγινε η νομοθεσία; Γιατί η δημοκρατία έδωσε το δικαίωμα της ένστασης; Για να καταργείται όποτε δεν αρέσει στον εκάστοτε Πρόεδρο;
Εδώ, ο δήμαρχος Λεμεσού, συναγωνιστής του Προέδρου, προσέφυγε στο δικαστήριο και ζητά να σταματήσει η διαδικασία για ανάδειξη πολιτιστικής πρωτεύουσας, διότι πιστεύει ότι αδικήθηκε η Λεμεσός έναντι Λευκωσίας και Πάφου. Κι αυτό μπορεί να δημιουργήσει πολλές άλλες επιπλοκές, μπορεί και να μας εκθέσει στην Ευρώπη, αλλά τι να κάνουμε; Είναι δημοκρατικό δικαίωμά του. Και οι ασφαλιστικές δικλίδες της δημοκρατίας δεν μπορούν να καταργούνται κατά περίσταση… Υ.Γ. Δύο χιλιάδες ζευγάρια έκτισαν τα σπίτια τους, πλήρωσαν τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας, αλλά δεν μπορούν να πάρουν την επιστροφή του φόρου, που δικαιούνται διότι δεν υπάρχουν χρήματα στο ταμείο του κράτους. Φταίνε οι επιχειρηματίες; Ή φταίνε οι πολίτες αν σταματήσουν να κτίζουν μέχρι να βρει χρήματα το κράτος;
aristosm@phileleftheros.com